Konu konuyu açtı ve iş evli erkeklerle beraber olmaya kadar çıktı. Masadakilerin hepsi de ağabeyim sayılacak insanlardı. Bana ısrarla denilen şu oldu “bırak artık bekar erkeklerle uğraşmayı, sana evli erkek lazım” diye ısrarla söylenince maalesef parladım ve “terbiyesizlik etmeyin! Ben evli erkeklerin oyuncağı olmak için doğmadım. Kaldı ki benim başıma gelmesini istemediğim bir şeyi, başka bir kadına neden yapayım? Bir evliliğin arta kalan kırıntılartı ile mi oyalanacağım?” diye lafları yapıştırınca masadakilerin keyfi kaçtı ve ben de “ keyfinizi kaçırdım galiba! Hoşçakalın.” diyerek çantamı aldığım gibi ayrıldım.
Eve sinir küpü halinde giderken “hangisi beni kendine biçti acaba?” diye de rahatsız edici şekilde de düşünmeye başladım.
Sorguladım! Ve haklı olarak sorguladım. Bu evli erkekler neden toplum içinde yalnız yaşayan bayanlara böyle bir kural çıkarmaya çalışıyorlar anlamadım.
Kendi hanımları, yıllarını verdiği adamının böyle pis hainlikler içerisinde olduğunu bilse ne yapar!
Daha da derine iniyorum.
Aslında bu kınadığımız erkekleri biz kadınlar, anneler yetiştirmiyor muyuz?
“Benim oğlum yapar”, Namus kadına!
Kadın demek namus demek! Namusla ilgili her şeyden kadın
Oldu be! Siz her türlü haltı karıştırın, pisliğinizi kadınlara temizletin!
Adam dışarı gidiyorsa suçlu karısıdır. Bazı ahlaksız hem cinslerimiz de böyle evli erkeklerle ilişkileri ayyuka çıkınca da hemen” kadın adamı üzerime atmasaymış” diye de bir de kendi ahlaksızlığının suçunu, kadıncağıza atmaz mı?
Bazı kesimlerde “dişi kuyruk sallamazsa erkek gitmez” yargısı vardır.
İyi de dişinin kuyruk sallamasının nedeni de erkeğin ilgisi değil midir?
Artı, hangi kadın iki-üç günlük eğlence olmak için erkeğin altına yatar? Soruyorum!
Ama bu düşünce silsilesi beni eskilerin çok çok doğru bir sözüne getiriverdi:
“kadını anne yapan da, o….pu yapan da erkektir”! Ne dersiniz?
Bir sonraki yazıda görüşmek üzere…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder